Leopardi, Καρυωτάκης και οι νεκροζώντανοι δύο εποχών (Leopardi, Kariotakis ke i nekrosontani dio epochon)

Η παρούσα εργασία θέτει τις βασικές παραμέτρους μίας παράλληλης ανάγνωσης του έργου των δύο ποιητών, ξεκινώντας από τις ομοιότητες που παρουσιάζουν δύο συγκεκριμένα ποιήματα: από τη μια "Ο χορός των νεκρών" από τον λεοπαρδικό "Διάλογο του Federico Ruysch με τις μούμιες του" και από την άλλη τα "Ανδρείκελα" του Καρυωτάκη. Και τα δύο ποιήματα, που φαίνεται να έχουν στενούς κειμενικούς “δεσμούς αίματος”, πραγματεύονται το μοτίβο των νεκρών–ζωντανών που παθητικά και ασθμαίνοντας κουβαλούν την ύπαρξή τους. Αυτό που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ένας παρόμοιος φιλοσοφικός και κοινωνικός προβληματισμός που φαίνεται να μοιράζονται τα δύο ποιήματα: από τη μια μούμιες που ξυπνούν από τον προαιώνιο ύπνο τους για να χορέψουν, και δίνουν στον επιστήμονα Federico Ruysch την είδηση πως ο θάνατος είναι μία εμπειρία αδύνατη· από την άλλη, ανδρείκελα, «άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία», που τολμούν να χορέψουν, όπως ακριβώς και οι μούμιες του Λεοπάρντι, αποκαλύπτοντας πως η χαρά, η ελπίδα και η νιότη δεν είναι τίποτα άλλο παρά όνειρα μακρινά, που τους θυμίζουνε απλώς πως ζήσανε.