Πέρα απ’ τον Λόγο: η λειτουργία της σιωπής και του ανείπωτου στην ύστερη ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη (1972 -1990).

H σιωπή, απόρροια της «εσωτερικής εξορίας» του Τ. Λειβαδίτη, βρίσκεται στις απαρχές όλων των ερωτημάτων του και συνιστά την απάντηση σε όλα όσα ζει και νιώθει, μετά την εμπειρία της εξορίας και του αισθήματος της ήττας που επιφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Λίγο πριν το τέλος, γράφει στη διαθήκη του (Γ 301): Ίσως να το βρα. Αλλά δε θα σας το πω./Γιατί τότε εσείς τί θα ψάχνετε; Μακριά από τον παράδοξο και ευτελή κόσμο, ο ποιητής εντοπίζει πιθανόν το νόημα της ύπαρξης, κρύβοντας όμως όσα βρίσκει στο ανείπωτο. Καλεί, έτσι, τον αναγνώστη του σε μια αντίστοιχη πορεία. Η διαρκής αναζήτηση, ακόμη κι όταν συνεπάγεται τη σιωπή, είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να πλησιάσει την ουσία. Στο παρόν παρακολουθούμε την πορεία του Λειβαδίτη από τον λόγο στη σιωπή και χρησιμοποιούμε την δεύτερη ως βασικό εργαλείο για την ανάλυση της ποίησής του.